Մարտունեցիների էսօրվա ակցիայի հետ կապված մի փոքր դիտարկում անեմ, որի մասին ահագին ժամանակ է ուզում էի բարձրաձայնել:
Նայեք, վերջին 6 տարիների ընթացքում ես մի միտում եմ նկատել, որ տարբեր ակցիաների, բողոքի պիկետների ժամանակ, երբ, ասենք, լրագրողը մի քաղաքական հարց է տալիս կամ ակցիայի մասնակցներից մեկը բորբոքվում է ու սկսում իշխանություններին քննադատել, նրանց գործողություններին կոշտ գնահատականներ տալ, միշտ հայտվում են տպեր, որոնք տեսախցիկներին են մոտենում ու պաթոսով ասում, որ իրենց քաղաքական հարցեր չտան, քանի որ «ակցիան քաղաքական չէ»: Այ հենց էս արտահայտության մեջ է մեր էօրվա ողբերգությունը՝ «քաղաքական չէ»:
Անկախ նրանից, թե ինչ ակցիա կամ հայտարարություն եք անում, ստեղծված իրավիճակում անիմաստ է իշանությանը քծնելը, նրանց առաջ սողալը, ինչ-որ արհեստական կռուտիտներ անելն ու պնդելը, թե «քաղաքական չէ»:
Ուրեմն, ձեզ որպես քաղաքագետ եմ ասում՝ ցանկացած հանրային հարց ու պահանջ իր մեջ քաղաքական լուրջ բաղադրիչ է պարունակում՝ անկախ նրանից, դուք դա ուզու՞մ եք ընդունել, թե ոչ: Ասեմ ավելին, դրանք բխում են կոնկրետ քաղաքական որոշումներից, ու անիմաստ է փախչել քաղաքականությունից, քանի որ այն ամենուր է, անգամ՝ բանկի հերթում:
Արմեն Հովասափյան